Nerde kalmıştık? Yola devam...

Herşey gibi hayat da devam ediyor, o zaman napıciiiiz, önümüze bakıciiizzz.... Bugün İstanbul'a didip yarın dönücem, öğleden sonra yolcuyum. Bi büyükçe kol çantayla seyehat etmek ne güzelmiş yahu, üstelik yanıma kitap bile aldım, her zaman özendiğim bişeyi yapıcam, uçağı beklerken kitap okuycam:))) Eee göz hapsine almam gereken iki çocuk ya da sohbet etmem gereken bi koca yok nası olsa. Bukadar karmaşanın arasında bir nefes iyi gelecek. İşimin niteliği vasıtasıyla bundan sonra 2-3 haftada bir İstanbul'a gidip gelmem gerekecek gibi gözüküyor, artık daha bir özgür olucam İnşallah...

Hadi bakalım, daldan dala atlayalım:))

Kücük kız 2 yaşına geldi, İtalya'ya giderken sütten kesmiştim, alıştı çok şükür, şimdi bensiz çok daha rahat kalabiliyor ve geceleri pek uyanmıyor. Benim için daha travmatik oldu sanırım, son kez emzirdiğimde gözlerim dolu dolu oldu.. Allahın izniyle, yani hayırlısıyla bir daha çocuk düşünmüyorum, o nedenle bir daha çocuk emzirmeyeceğim gibi gözüküyor.

Küçük iki yaşına geldi dedim ama aslında çarşamba doğumgünü. İçinde bulunduğumuz şartlar nedeniyle büyük bir parti yapmak mümkün olmayacak ama çocuğumun da doğun gününü ufak da olsa kutlamak istiyorum. Eşim biraz bozulsa da ses etmedi, ben de bizim tarafı yani abimleri ve annemleri çağırıp bi pasta kesicem. Çocuğumun suçu ne yani, üzüntüden anlamıyor ama mutluluktan mum müflemekten anlıyor.

Abimin testleri son süret devam ediyor, cuma gününe kadar ne olup bittiği ve tedavi süreci kesinleşecek sanırım. O nedenle şimdilik yok sayma eğilimindeyim.

Koca bey çok yorgun çok donuk, benle ve çocuklarla hiç ilgilenmiyor, tek başıma yaşıyor gibiyim, bu dönemi de atlatırız inşallah.

Kilo mevzusunu batırdım, 69 kiloyum, napiyim öleyim miii??? Dönüşüm muhteşem olacak merak etmeyin valla bırakmadım pes etmedimm.

Hepinizi öpüyorum